29 d’abril del 2009

ILUSIÓN IMPOSIBLE .

En los años de mi infancía, no más de seis o siete, tenía una amiga de la misma edad que yo, pero esta era diferente, era rica así me lo decía mi madre. Mi amiga, de caracter ágrio, tenía una muñeca que yo miraba extasiada. Era de cartón, fina como el nacar, sonrosadas sus mejillas, de ojos verdes, vestido rosa y pomposo. Toda una atracción infantil. Su nombre, Lupita, la más bonita, la más bonita que yo había visto. Eso sí, visto, porque no me dejaba ni tocarla . Jugando un día con mi amiga, le dije: ¿Me dejas un poquito a Lupita? ¡ No !, me contestó gruñendo. Tú, no sabes cogerla, me la despellejarías, y me regañaría mi madre.
Nada más lejos de la realidad. Ella no intuía mi ilusión. Siempre me preguntaba: ¿Que sensación sentiría poderla coger en mis brazos? Llevo grabada e imborrable aquella carita de muñeca angelical. Estoy segura que a mi madre tambien le habría gustado que yo tuviera aquella muñeca que tantas veces la pedí.
Ser pobres no es una desgracía, pero sí, sentir carencias y humillaciones..

4 comentaris:

  1. fuensanta3/5/09

    Hola Mari Paz que muñeca mas deseada por tantas niñas de nuestras edades nos toco vivir.
    Fueron sueños de esa infncia que habia en la vida, Pero se recuerda con mucho amor

    ResponElimina
  2. Hola Mari Paz la muñeca lupitas,es muy bonita,las tima que nosotras no pudieramos tener ninguna. un saludo

    ResponElimina
  3. Anònim7/5/09

    Hola Mªpaz tu no me conoces pero he leido tu historia y me parece muy bonita, soy alumna els Tarongers . lina g.

    ResponElimina
  4. Anònim17/11/09

    Me a gustado mucho tu relato pues yo tube una infacia muy parecida de ver las cosas a lo lejos sin poder disfrutar de ellas y pasandolo muy mal sobretodo mi madre.

    ResponElimina

En aquest espai podeu escriure els vostres comentaris.
Si us plau indiqueu el vostre nom. Gràcies.